روزنامه‌نگاری حقوق بشری؛ شرایط زندانی مهم است یا سیاسی‌کاری؟

شادی صدر٬ حقوق‌دان و مدیر سازمان «عدالت برای ایران» که اولین منتشرکننده خبر گرفتن تست بکارت از آتنا فرقدانی، کاریکاتوریست و فعال مدنی در زندان بوده، معتقد است که خانواده برای پایبندی به فرهنگ «آبرو» این خبر را تکذیب کرده و روزنامه‌نگار و رسانه‌ای که این تکذیبیه را منتشر کرده‌اند اصل «بی‌طرفی» را رعایت نکرده و بدون پرسیدن سوال از این سازمان آن را منتشر کرده‌‌اند: «در درازمدت ما متوجه می شویم که با روزنامه‌نگاری بی‌طرف روبه‌رو نیستیم؛ بلکه روزنامه‌نگار گرفتار سنت‌ها و فرهنگ‌هایی است که با خودش به خارج از ایران آورده. در واقع آن چیزی که خانواده مصلحت دانسته بر هر چیز دیگری حتی خواست زندانی برتری دارد».
شادی صدر معتقد است که در مسایلی که تابوهای جامعه ایران را در خود پنهان دارد اگر روزنامه‌نگاری اخبار این‌چنینی را منتشر نکند یا در تهیه گزارش خود اصل بی‌طرفی را رعایت نکند، «تحت تاثیر فرهنگی است که از آن برآمده. تقریبا بیشتر روزنامه‌نگارانی که روی این قضیه مشغول شدند یا نشدند با بکارت و بدن زن مساله داشتند. در حالی‌که ذهنیت خبرنگار نیز درست مثل ذهنیت خانواده است و باعث بازتولید مفاهیم سنتی می‌شود. یعنی به رسمیت شناختن این که خانواده مالک بدن زن است». این حقوق‌دان چنین انتقادی را به خانواده‌های زندانیان دهه شصت نیز وارد کرده که به دلیل تابوهای فرهنگی علی‌رغم خواست یک زندانی، اخبار مربوط به «تجاوزهای جنسی» یا «تست بکارت» را به خارج از زندان منتقل نکردند.